بله، شما می‌توانید ابروهای خود را پس از انجام میکروبلیدینگ رنگ کنید، اما این اقدام مستلزم رعایت یک شرط زمانی حیاتی و غیرقابل اغماض است: فرایند رنگ‌آمیزی شیمیایی موی ابرو باید اکیداً پس از بهبودی کامل و همه‌جانبه پوست انجام شود. بر اساس شواهد بالینی و توصیه‌های متخصصان پوست و تکنسین‌های زیبایی، این دوره بهبودی به طور متوسط حداقل ۴ تا ۶ هفته کامل پس از آخرین جلسه میکروبلیدینگ (شامل جلسه ترمیم نهایی) به طول می‌انجامد. هرگونه اقدام زودهنگام در این زمینه نه تنها می‌تواند نتیجه زیبایی‌شناختی میکروبلیدینگ را به طور جبران‌ناپذیری تخریب کند، بلکه سلامت پوست شما را نیز با خطرات جدی مانند عفونت‌های باکتریایی و واکنش‌های آلرژیک شدید مواجه می‌سازد. درک فرآیندهای بیولوژیکی که پوست در این دوره طی می‌کند، کلید تصمیم‌گیری آگاهانه و حفظ سرمایه‌گذاری شما در زیبایی ابروهایتان است. این دوره نقاهت دقیقاً به همان دلیلی اهمیت دارد که مراقبت‌های پس از عمل برای جلوگیری از عوارضی مانند ریزش ابرو بعد از میکروبلیدینگ ضروری است؛ هر دو نیازمند فراهم آوردن شرایطی بهینه برای ترمیم بافت و تثبیت رنگدانه هستند.
چرا تعجیل در رنگ کردن ابرو پس از میکروبلیدینگ یک اشتباه بزرگ است؟
برای درک عمیق ضرورت صبر کردن پیش از رنگ کردن ابروها، ابتدا باید ماهیت فرآیند میکروبلیدینگ را از منظر آسیب‌شناسی بافتی مورد بررسی قرار داد. میکروبلیدینگ، علی‌رغم ظرافت و دقت بالای آن، یک فرآیند تهاجمی کنترل‌شده است که در آن، یکپارچگی لایه سطحی پوست یا اپیدرم به طور عمدی شکسته می‌شود. تکنسین با استفاده از یک تیغ بسیار ظریف متشکل از چندین سوزن، خراش‌های میکروسکوپی در پوست ایجاد کرده و رنگدانه‌های معدنی را در محل اتصال لایه اپیدرم و لایه میانی پوست (درم پاپیلاری) جایگذاری می‌کند. این خراش‌ها، هرچند کوچک، در مقیاس سلولی به منزله زخم‌های باز و خطی هستند که سد دفاعی بیولوژیک پوست را به طور موقت از بین می‌برند.
آسیب‌پذیری پوست: درک ماهیت زخم‌های میکروبلیدینگ
پوست انسان یک سد دفاعی پیچیده و کارآمد در برابر تهاجم میلیون‌ها میکروارگانیسم محیطی، از جمله باکتری‌ها و قارچ‌ها، و همچنین مواد شیمیایی بالقوه مضر است. با ایجاد خراش‌های میکروبلیدینگ، این سد نفوذناپذیر به طور موقت برداشته می‌شود و لایه‌های زیرین و حساس پوست در معرض محیط خارج قرار می‌گیرند. در این وضعیت، پوست در آسیب‌پذیرترین حالت خود قرار دارد و سیستم ایمنی بدن بلافاصله برای ترمیم این شکاف‌ها و جلوگیری از عفونت فعال می‌شود. اعمال هرگونه ماده شیمیایی خارجی، به ویژه ترکیبات قوی و بالقوه آلرژی‌زای موجود در رنگ‌های ابرو، بر روی این پوست آسیب‌دیده، مانند ریختن نمک بر روی یک زخم باز است. این کار نه تنها فرآیند طبیعی و ظریف ترمیم بافت را مختل می‌کند، بلکه مستقیماً مسیر را برای بروز التهاب‌های شدید، واکنش‌های ایمنی نامطلوب و عفونت‌های فرصت‌طلب هموار می‌سازد. بنابراین، دوره انتظار پس از میکروبلیدینگ، یک توصیه سلیقه‌ای نیست، بلکه یک ضرورت پزشکی برای بازسازی کامل این سد دفاعی حیاتی است.
کالبدشکافی فرآیند بهبودی پوست: سفری چهار هفته‌ای
فرآیند ترمیم پوست پس از میکروبلیدینگ یک رویداد بیولوژیکی پویا و چندمرحله‌ای است که درک جزئیات آن، اهمیت صبر و مراقبت صحیح را بیش از پیش آشکار می‌سازد. این سفر ترمیمی، که معمولاً بین چهار تا شش هفته به طول می‌انجامد، تضمین‌کننده تثبیت موفقیت‌آمیز رنگدانه و بازگشت سلامت کامل پوست است.
هفته اول: فاز التهاب و تیرگی اولیه
بلافاصله پس از اتمام جلسه میکروبلیدینگ، سیستم ایمنی بدن به آسیب ایجاد شده واکنش نشان می‌دهد. این واکنش با گشاد شدن مویرگ‌های خونی در ناحیه ابرو همراه است که منجر به قرمزی، تورم خفیف و حساسیت به لمس می‌شود. این علائم، که به عنوان فاز التهابی شناخته می‌شوند، کاملاً طبیعی بوده و نشان‌دهنده آغاز فرآیند ترمیم هستند. در این مرحله، رنگدانه‌های کاشته شده به دلیل اکسیداسیون در معرض هوا و ترکیب با مایعات بینابینی، بسیار تیره‌تر از رنگ نهایی به نظر می‌رسند. بدن در این فاز، سلول‌های ایمنی مانند ماکروفاژها را به محل اعزام می‌کند تا هم بافت آسیب‌دیده را پاکسازی کنند و هم ذرات رنگدانه را به عنوان یک جسم خارجی احاطه کرده و فرآیند کپسوله‌سازی آن‌ها را آغاز نمایند. هرگونه مداخله شیمیایی در این مرحله بحرانی، می‌تواند پاسخ التهابی را تشدید کرده و به بافت در حال ترمیم آسیب جدی وارد کند.
هفته دوم: مرحله پوسته‌ریزی و مدیریت خارش
با گذشت چند روز، سلول‌های پوستی جدید شروع به تکثیر کرده و لایه‌های آسیب‌دیده را به سمت سطح پوست هل می‌دهند. این فرآیند منجر به تشکیل پوسته‌های ظریف و خشک بر روی خطوط میکروبلیدینگ می‌شود. این پوسته‌ها در واقع ترکیبی از سلول‌های مرده پوست، رنگدانه اضافی و پلاسمای خشک شده هستند که به عنوان یک پانسمان بیولوژیک موقت عمل کرده و از زخم زیرین محافظت می‌کنند. در این دوره، احساس خارش در ناحیه ابرو بسیار شایع است که علت آن، آزاد شدن هیستامین در طی فرآیند ترمیم و همچنین کشیدگی پوست جدید در حال شکل‌گیری است. مقاومت در برابر تمایل به خاراندن یا کندن این پوسته‌ها از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار است. هرگونه دستکاری فیزیکی می‌تواند باعث کنده شدن رنگدانه‌های در حال تثبیت به همراه پوسته شده و نتیجه نهایی را با لکه‌ها و فضاهای خالی مواجه سازد. رنگ کردن ابرو در این مرحله، به دلیل نیاز به مالش و تماس مواد شیمیایی، عملاً به معنای تخریب فیزیکی و شیمیایی این لایه محافظ طبیعی است.
هفته سوم: پدیده محو شدن رنگدانه یا “مرحله روح”
پس از آنکه پوسته‌ها به طور طبیعی و کامل می‌ریزند، بسیاری از افراد با پدیده‌ای مواجه می‌شوند که ممکن است نگران‌کننده به نظر برسد: رنگ ابروها به شدت کمرنگ شده و در برخی موارد، تقریباً ناپدید می‌شود. این پدیده که در میان متخصصان به “فاز روح” یا (Ghosting Phase) معروف است، بخشی کاملاً طبیعی از فرآیند بهبودی است. علت این امر آن است که یک لایه جدید و شیری‌رنگ از اپیدرم بر روی رنگدانه‌های کاشته شده تشکیل شده است که به طور موقت آن‌ها را می‌پوشاند و از وضوحشان می‌کاهد. رنگدانه‌ها هنوز در لایه زیرین پوست حضور دارند، اما برای نمایان شدن مجدد، نیاز به زمان دارند تا این لایه جدید پوستی به بلوغ کامل رسیده و شفافیت خود را بازیابد. این مرحله نشان می‌دهد که پوست هنوز در عمق در حال بازسازی است و به هیچ وجه برای پذیرش یک فرآیند شیمیایی مانند رنگ کردن آماده نیست.
هفته چهارم تا ششم: بازگشت رنگ و تثبیت نهایی
در طول این دو هفته پایانی، فرآیند ترمیم سلولی به مراحل نهایی خود می‌رسد. لایه اپیدرم رویی به تدریج شفاف‌تر شده و رنگدانه‌های زیرین با وضوح و غنای بیشتری نمایان می‌شوند. رنگ نهایی و واقعی میکروبلیدینگ در این دوره خود را نشان می‌دهد. سلول‌های پوستی به طور کامل بازسازی شده، سد دفاعی پوست به استحکام اولیه خود بازگشته و رنگدانه‌ها توسط بافت همبند در جای خود محکم و تثبیت شده‌اند. تنها پس از پایان موفقیت‌آمیز این مرحله و اطمینان از عدم وجود هرگونه قرمزی، حساسیت یا پوسته‌ریزی، می‌توان پوست را “بهبود یافته” تلقی کرد و برای اقدامات زیبایی بعدی، از جمله رنگ کردن موهای طبیعی ابرو، آماده دانست.
تعیین زمان دقیق: چه موقع چراغ سبز برای رنگ کردن ابرو صادر می‌شود؟
با توجه به کالبدشکافی فرآیند بهبودی، اکنون مشخص است که تعیین زمان مناسب برای رنگ کردن ابرو یک تصمیم حیاتی است که باید بر اساس شواهد عینی از سلامت پوست گرفته شود. قاعده کلی مورد توافق متخصصان، انتظار به مدت حداقل چهار تا شش هفته پس از جلسه ترمیم (Touch-up) است. تاکید بر “پس از جلسه ترمیم” نکته‌ای کلیدی است. بسیاری به اشتباه تصور می‌کنند که این دوره انتظار تنها پس از جلسه اول میکروبلیدینگ لازم است. این در حالی است که جلسه ترمیم، که معمولاً ۴ تا ۸ هفته پس از جلسه اولیه انجام می‌شود، خود یک فرآیند تهاجمی جدید است که طی آن خراش‌های جدیدی برای اصلاح فرم یا تقویت رنگ ایجاد می‌شود. بنابراین، پوست مجدداً وارد یک چرخه کامل بهبودی می‌شود و شمارش معکوس ۴ تا ۶ هفته‌ای باید از روز انجام جلسه ترمیم آغاز گردد. مشاوره با تکنسین میکروبلیدینگ در این زمینه نقش اساسی دارد. یک متخصص مجرب با بررسی وضعیت پوست شما، از جمله عدم وجود هرگونه التهاب، قرمزی یا پوسته، می‌تواند بهترین زمان را برای رنگ کردن ابرو به شما توصیه کند. اقدام بر اساس یک تقویم ثابت بدون در نظر گرفتن سرعت بهبودی فردی، که می‌تواند تحت تاثیر عواملی مانند سن، نوع پوست و وضعیت سلامت عمومی بدن متفاوت باشد، یک رویکرد غیرعلمی و پرخطر است.
عوارض اقدام زودهنگام: از عفونت پوستی تا تخریب نتیجه نهایی
عجله برای رنگ کردن ابروها پیش از آنکه پوست به طور کامل سپر دفاعی خود را بازسازی کند، می‌تواند آبشاری از عوارض نامطلوب را به راه اندازد که در دو دسته اصلی آسیب‌های پزشکی و تخریب زیبایی‌شناختی طبقه‌بندی می‌شوند. این دو دسته از عوارض، ارتباط تنگاتنگی با یکدیگر داشته و اغلب به صورت همزمان رخ می‌دهند.
تهاجم شیمیایی به پوست بی‌دفاع: بررسی ترکیبات رنگ ابرو
برای درک عمق خطر، باید با ماهیت ترکیبات شیمیایی موجود در رنگ‌های ابرو آشنا شویم. این محصولات، حتی در معتبرترین برندها، حاوی مواد شیمیایی فعالی هستند که برای شکستن کوتیکول مو و رسوب رنگ در آن طراحی شده‌اند. این فرآیند بر روی یک پوست سالم و دست‌نخورده بی‌خطر است، اما بر روی پوستی که سد دفاعی آن شکسته، داستانی کاملاً متفاوت رقم می‌زند.
نقش پراکسید هیدروژن، آمونیاک و PPD
سه بازیگر اصلی در فرمولاسیون رنگ‌های ابرو عبارتند از: پراکسید هیدروژن (اکسیدان)، یک عامل قلیایی (مانند آمونیاک یا اتانول‌آمین) و مولکول‌های رنگ (مانند پارا-فنیلن دی‌آمین یا PPD). آمونیاک با بالا بردن pH، کوتیکول مو را باز می‌کند تا رنگ و اکسیدان بتوانند نفوذ کنند. پراکسید هیدروژن، رنگدانه‌های طبیعی مو را تا حدی بی‌رنگ کرده و همزمان مولکول‌های رنگ PPD را اکسید و فعال می‌کند تا به یکدیگر متصل شده و مولکول‌های رنگی بزرگتری را در داخل ساقه مو تشکیل دهند. هنگامی که این کوکتل شیمیایی با زخم‌های میکروسکوپی میکروبلیدینگ تماس پیدا می‌کند، پراکسید هیدروژن و آمونیاک به عنوان مواد محرک قوی عمل کرده و می‌توانند باعث سوزش شیمیایی شدید، التهاب و تاخیر در فرآیند بهبودی شوند. خطرناک‌تر از آن، PPD است که به عنوان یکی از شایع‌ترین آلرژن‌های تماسی شناخته می‌شود. نفوذ مستقیم PPD به لایه‌های زیرین پوست می‌تواند یک واکنش آلرژیک شدید و سیستمیک به نام درماتیت تماسی را برانگیزد که با تورم شدید، قرمزی، تاول‌های آبدار، خارش غیرقابل کنترل و حتی عفونت‌های ثانویه باکتریایی همراه است. مطالعات درماتولوژیک متعددی نشان داده‌اند که حساسیت به PPD در صورت تماس با پوست آسیب‌دیده به مراتب شایع‌تر و شدیدتر است.
تغییر سرنوشت رنگدانه‌ها: چگونه رنگ ابرو نتیجه میکروبلیدینگ را نابود می‌کند؟
فراتر از آسیب‌های مستقیم پوستی، مواد شیمیایی رنگ ابرو، به ویژه پراکسید هیدروژن، دشمن شماره یک رنگدانه‌های میکروبلیدینگ محسوب می‌شوند. این تداخل شیمیایی می‌تواند نتیجه کار دقیق و هنرمندانه تکنسین را به کلی دگرگون و تخریب کند.
اکسیداسیون و تغییر رنگ ناخواسته
رنگدانه‌های مورد استفاده در میکروبلیدینگ عمدتاً از اکسیدهای آهن و سایر ترکیبات معدنی تشکیل شده‌اند که برای ایجاد رنگ‌های طبیعی و پایدار انتخاب شده‌اند. پراکسید هیدروژن، به عنوان یک عامل اکسیدکننده قوی، نه تنها بر روی موی طبیعی عمل می‌کند، بلکه با نفوذ به لایه‌های سطحی پوست، با این رنگدانه‌های معدنی نیز واکنش می‌دهد. این واکنش شیمیایی (اکسیداسیون) ساختار مولکولی رنگدانه را تغییر داده و در نتیجه، رنگ آن را به طور دائمی دگرگون می‌کند. نتایج یک مطالعه آزمایشگاهی بر روی واکنش‌پذیری رنگدانه‌های آرایشی نشان داد که قرار گرفتن در معرض پراکسید هیدروژن می‌تواند رنگدانه‌های قهوه‌ای مبتنی بر اکسید آهن را به سمت تناژهای ناخواسته‌ای مانند نارنجی، قرمز زنگ‌زده یا حتی خاکستری مایل به آبی سوق دهد. این تغییر رنگ غیرقابل پیش‌بینی و جبران‌ناپذیر است و تنها راه اصلاح آن، فرآیندهای پرهزینه و دردناک حذف با لیزر است.
محو شدن زودهنگام و کاهش ماندگاری
علاوه بر تغییر رنگ، فرآیند اکسیداسیون ناشی از پراکسید هیدروژن می‌تواند پایداری و ثبات رنگدانه‌ها را در پوست تضعیف کند. این ماده با شکستن پیوندهای شیمیایی مولکول‌های رنگدانه، آن‌ها را به ذرات کوچکتر و ناپایدارتری تبدیل می‌کند که راحت‌تر توسط سیستم ایمنی بدن (ماکروفاژها) بلعیده و از طریق سیستم لنفاوی دفع می‌شوند. در عمل، این به معنای تسریع شدید فرآیند محو شدن طبیعی میکروبلیدینگ است. در حالی که میکروبلیدینگ در شرایط عادی بین ۱ تا ۳ سال ماندگاری دارد، رنگ کردن زودهنگام ابروها می‌تواند این مدت زمان را به چند ماه کاهش دهد و عملاً سرمایه‌گذاری مالی و زمانی شما را از بین ببرد. به بیان ساده، اکسیدان موجود در رنگ ابرو مانند یک عامل پاک‌کننده شیمیایی برای رنگدانه‌های کاشته شده در زیر پوست عمل می‌کند.
پروتکل ایمن رنگ کردن ابروهای میکروبلیدینگ شده
پس از آنکه دوره نقاهت ۴ تا ۶ هفته‌ای به طور کامل سپری شد و تکنسین شما سلامت کامل پوست را تایید کرد، می‌توانید با رعایت یک پروتکل دقیق و محافظه‌کارانه، اقدام به رنگ کردن موهای طبیعی ابروی خود نمایید. هدف از این پروتکل، به حداقل رساندن تماس مواد شیمیایی با پوست میکروبلیدینگ شده و جلوگیری از هرگونه تاثیر منفی بر روی رنگدانه‌ها است.
انتخاب محصول: فراتر از برند و بسته‌بندی
نخستین گام، انتخاب یک محصول رنگ ابروی مناسب است. در این شرایط، اولویت با ملایمت و ایمنی فرمولاسیون است. به دنبال رنگ‌هایی باشید که به طور مشخص بر روی بسته‌بندی آن‌ها عبارت “بدون آمونیاک” (Ammonia-Free) درج شده باشد. این محصولات معمولاً از جایگزین‌های ملایم‌تری مانند اتانول‌آمین برای باز کردن کوتیکول مو استفاده می‌کنند که تحریک‌کنندگی کمتری دارد. همچنین، رنگ‌های با پایه گیاهی یا فرمولاسیون‌های طراحی شده برای پوست‌های حساس می‌توانند گزینه‌های بهتری باشند. از انتخاب رنگ‌های بسیار قوی یا محصولاتی که برای رنگ کردن موی سر طراحی شده‌اند، جداً خودداری کنید، زیرا غلظت مواد شیمیایی در آن‌ها بسیار بالاتر است.
اهمیت تست پچ: یک اقدام پیشگیرانه حیاتی
انجام تست حساسیت یا “پچ تست” ۴۸ ساعت قبل از اعمال کامل رنگ بر روی ابرو، یک مرحله غیرقابل حذف است. حتی اگر پیش از این بارها از همان محصول استفاده کرده‌اید، باید این تست را مجدداً انجام دهید، زیرا حساسیت پوست می‌تواند در طول زمان تغییر کند و پوست ناحیه ابرو پس از میکروبلیدینگ ممکن است واکنش‌پذیری متفاوتی نشان دهد. برای انجام تست، مقدار کمی از مخلوط رنگ و اکسیدان را بر روی ناحیه‌ای از پوست که کمتر در معرض دید است، مانند پشت گوش یا روی خمیدگی داخلی آرنج، بمالید. اجازه دهید برای مدت زمان توصیه شده باقی بماند و سپس آن را پاک کنید. طی ۴۸ ساعت آینده، آن ناحیه را برای هرگونه علائم واکنش آلرژیک مانند قرمزی، خارش، تورم یا بثورات جلدی تحت نظر بگیرید. در صورت مشاهده هر یک از این علائم، به هیچ عنوان از آن محصول استفاده نکنید.
ایجاد سد محافظ: تکنیک استفاده از وازلین
مهم‌ترین تکنیک برای محافظت از نتیجه میکروبلیدینگ در حین رنگ کردن، ایجاد یک سد فیزیکی بین رنگ و پوست است. پیش از شروع، با استفاده از یک گوش‌پاک‌کن، لایه ضخیم و سخاوتمندانه‌ای از وازلین یا هر کرم محافظ سنگین دیگری را بر روی پوست اطراف ابرو و مهم‌تر از آن، بر روی خود پوست ناحیه میکروبلیدینگ شده بمالید. دقت کنید که وازلین تنها پوست را بپوشاند و تا حد امکان با تارهای موی ابرو تماس نداشته باشد. این لایه چرب و نفوذناپذیر، از تماس تصادفی رنگ با پوست و نفوذ آن به محل قرارگیری رنگدانه‌ها جلوگیری می‌کند. سپس با استفاده از یک اپلیکاتور بسیار ظریف، رنگ را با دقت فقط بر روی تارهای مو اعمال کنید. همچنین، توصیه می‌شود زمان تماس رنگ با موها را به حداقل ممکن کاهش دهید؛ حتی یک یا دو دقیقه کمتر از زمان ذکر شده در دستورالعمل می‌تواند تفاوت قابل توجهی در کاهش ریسک ایجاد کند.
جایگزین‌های هوشمندانه: زیبایی بدون ریسک
اگر همچنان نگران خطرات احتمالی رنگ کردن شیمیایی هستید یا در دوره نقاهت قرار دارید و نیاز به هماهنگ کردن رنگ ابروی خود با رنگ جدید موهایتان دارید، جایگزین‌های آرایشی موقت، راهکارهایی هوشمندانه، ایمن و کاملاً بدون ریسک هستند. این محصولات هیچ‌گونه واکنش شیمیایی با پوست یا رنگدانه‌ها ایجاد نمی‌کنند و به شما کنترل کاملی بر روی ظاهر نهایی می‌دهند.
آرایش موقت: راهکاری ایده‌آل در دوره نقاهت
محصولات آرایشی موقت برای تغییر رنگ ابرو، به دلیل عملکرد کاملاً سطحی خود، بهترین دوست شما پس از میکروبلیدینگ هستند. این محصولات تنها تارهای موی ابرو را می‌پوشانند و هیچ نفوذی به پوست ندارند. مزیت بزرگ آن‌ها، عدم تعهد است؛ شما می‌توانید هر روز رنگ ابروی خود را متناسب با آرایش یا لباس خود تغییر دهید و در پایان روز به راحتی آن را پاک کنید. این روش‌ها به ویژه در چند ماه اول پس از میکروبلیدینگ که پوست هنوز در حال تثبیت نهایی است، ایده‌آل محسوب می‌شوند.
ریمل و ژل ابرو: پوشش تارها بدون تماس با پوست
ریمل‌ها و ژل‌های رنگی ابرو، کارآمدترین ابزار برای این منظور هستند. این محصولات دارای یک برس کوچک شبیه به برس ریمل مژه هستند که به شما امکان می‌دهد تارهای موی ابرو را از ریشه تا نوک شانه کرده و با یک لایه رنگی نازک بپوشانید. این کار نه تنها رنگ موها را تغییر می‌دهد، بلکه به آن‌ها حجم داده و در جای خود مرتب می‌کند. از آنجایی که تمرکز بر روی پوشش مو است، تماس محصول با پوست به حداقل می‌رسد. این محصولات در طیف وسیعی از رنگ‌ها، از بلوند تا مشکی، موجود هستند و به راحتی می‌توان رنگ متناسب با موی سر را پیدا کرد.
سایه و مداد ابرو: کنترل دقیق و ظاهری طبیعی
سایه‌های پودری ابرو و مدادهای ابرو نیز گزینه‌های عالی دیگری هستند. با استفاده از یک برس زاویه‌دار و سفت، می‌توان سایه ابرو را به آرامی بر روی موها کشید تا رنگ آن‌ها را تغییر دهد. این روش ظاهری بسیار نرم و طبیعی ایجاد می‌کند. مدادهای ابرو، به ویژه انواع وکس‌دار آن، علاوه بر رنگ‌دهی به موها، می‌توانند برای پر کردن فضاهای خالی بسیار جزئی که ممکن است پس از میکروبلیدینگ باقی مانده باشد نیز استفاده شوند. نکته کلیدی در استفاده از این محصولات، به کار بردن فشار ملایم و حرکت‌های کوتاه و پرمانند است تا از هرگونه سایش یا تحریک پوست میکروبلیدینگ شده جلوگیری شود.
